Święty Paweł napisał w Liście do Koryntian bardzo znamienne zdanie:
„Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była
owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4,7). Dobrze wiemy, że gliniane
naczynie łatwo może popękać czy się rozbić. I taka też jest prawda o
naszym życiu. Apostoł wyprowadza ją z refleksji nad dziełem stworzenia, z
obrazu Boga, który ulepił człowieka, a także z głębokiego Izajaszowego
przemyślenia, ujętego w znane pytanie: „Czyż może mówić dzieło o swym
twórcy: «Nie uczynił mnie», i garnek rzec o tym, co go ulepił: «Nie ma
rozumu»?” (Iz 29,16).
Czy zatem gliniane naczynie, jakim jest
każdy człowiek, może zarzucić swemu Stwórcy: „Źle mnie ulepiłeś!”?
Wiemy, że – choć nie powinien – człowiek może, bo Bóg dał mu wolną wolę;
bardzo smutne jest natomiast, że
Pełna treść materiałów dostępna dla zalogowanych użytkowników.
Zaloguj się lub utwórz konto, aby uzyskać pełny dostęp do homilli, nabożeństw, modlitw i innych materiałów liturgicznych.
Skorzystaj teraz z bezpłatnego okresu próbnego.
