Święty Paweł napisał w Liście do Koryntian bardzo znamienne zdanie: „Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4,7). Dobrze wiemy, że gliniane naczynie łatwo może popękać czy się rozbić. I taka też jest prawda o naszym życiu. Apostoł wyprowadza ją z refleksji nad dziełem stworzenia, z obrazu Boga, który ulepił człowieka, a także z głębokiego Izajaszowego przemyślenia, ujętego w znane pytanie: „Czyż może mówić dzieło o swym twórcy: «Nie uczynił mnie», i garnek rzec o tym, co go ulepił: «Nie ma rozumu»?” (Iz 29,16).Czy zatem gliniane naczynie, jakim jest każdy człowiek, może zarzucić swemu Stwórcy: „Źle mnie ulepiłeś!”? Wiemy, że – choć nie powinien – człowiek może, bo Bóg dał mu wolną wolę; bardzo smutne jest natomiast, że tak czyni, w dodatku częściej, niż nam się wydaje! A dzieje ...
To tylko część materiału...
Pełna treść materiałów dostępna dla zalogowanych użytkowników.
Zaloguj się lub utwórz konto, aby uzyskać pełny dostęp do homilli, nabożeństw, modlitw i innych materiałów liturgicznych.
Skorzystaj teraz z bezpłatnego okresu próbnego.
