Chwila jest bardzo podniosła, bo gromadzimy się, by uczcić kogoś niezwykle bliskiego: Matkę Boga, która równocześnie jest naszą Matką. Jakże wyraźnie podkreślił Jej niezwykłość król Jan Kazimierz, kiedy 1 kwietnia 1656 roku – pod szczególnym natchnieniem i za zgodą senatorów i wszystkich stanów Królestwa Polskiego – zapisał słowa: „Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico”.
Kiedy wsłuchujemy się w nie, nie sposób oprzeć się wrażeniu o jego wielkiej mądrości. Zwracając się do Maryi, uświadamia sobie, że choć piastuje najwyższą godność w państwie, to przecież jest tak jedynie dlatego, że taka była wola Jezusa Chrystusa, Króla Królów. Dlatego w trudnym momencie dziejowym ucieka się właśnie do Niej i podkreśla to, co rzeczywiście jest wielkie i wspaniałe.
To był naprawdę bardzo mądry człowiek, skoro tak głęboko wczytał się w dzisiejszy fragmen...
To tylko część materiału...
Pełna treść materiałów dostępna dla zalogowanych użytkowników.
Zaloguj się lub utwórz konto, aby uzyskać pełny dostęp do homilli, nabożeństw, modlitw i innych materiałów liturgicznych.
Skorzystaj teraz z bezpłatnego okresu próbnego.
