Dwóch profesorów emerytów rozmawiało ze sobą. Jeden z nich zapytał drugiego:
–Jak to jest, że ciebie odwiedza tylu ludzi, a mnie nikt?
–Tyś całe życie na to pracował – padła odpowiedź.
I rzeczywiście tak było. Gdy do jednego z nich przychodzili magistranci, doktoranci, on zawsze miał dla nich czas. Odstawiał wszystko, aby chwilę porozmawiać, doradzić, zachęcić, mobilizować. Zawsze potrafił poświęcić trochę swojego czasu dla innych. I gdy przyszła emerytura, ci, dla których on miał przez te lata czas, teraz go odwiedzali.
Drugi profesor nigdy dla nikogo nie miał czasu.
...
To tylko część materiału...
Pełna treść materiałów dostępna dla zalogowanych użytkowników.
Zaloguj się lub utwórz konto, aby uzyskać pełny dostęp do homilli, nabożeństw, modlitw i innych materiałów liturgicznych.
Skorzystaj teraz z bezpłatnego okresu próbnego.
