Niebo – tam będziemy przebywać z Bogiem, ks. Dariusz Stawiecki
Jest taka droga, która składa się z trzech odcinków. Tą drogą jest nasze życie. Pierwszy odcinek – znany co do długości – trwa około dziewięciu miesięcy. Jest konieczny, bez niego kolejny zaistnieć nie może i nie było na świecie człowieka, który nie żyłby przed swoim narodzeniem. Drugi odcinek – o nieznanej długości. Naznaczony wezwaniem Jezusa: „Czuwajcie, bo nie znacie dnia, ani godziny”. Dobrze wiemy, czym jest ten odcinek, bo wszyscy na nim jesteśmy. I wreszcie jest trzeci odcinek. A właściwie to nie jest już odcinek, bo nie są to dni zamknięte w miesiące czy lata. To w ogóle nie jest coś, co się ciągnie, co trwa. To jest życie, które po prostu jest, bez lat, bez faz księżycowych, bez kalendarza i bez czasu. Życie. Mówimy o nim wieczne. Wieczne, czyli na zawsze.
„Wierzę w żywot wieczny” – wyznajemy co niedzielę w Credo. Różnie nazywamy tę naszą wieczność: niebem, rajem. I różnie też ją sobie wyobrażamy. Angielski franciszkanin Michael Seed opublikował album – antologię nieba. Zebrał w nim wypowiedzi ludzi na temat nieba – żyjących i już zmarłych, wierzących i niewierzących, wielkich, znanych i tych zwyczajnych.
Dla siedmioletniej Klary niebo to miejsce, gdzie dusza idzie sobie odpocząć, to prawdziwy dom Boga, którego ludzie przychodzą odwiedzić i nie chcą już stamtąd wyjść. Dla innej dziewczynki niebo to miejsce, gdzie zwierzęta nie gryzą. Natomiast kapelan królowej angielskiej nawiązuje do Chrystusowego obrazu wielkiej uczty, która jest udziałem wszystkich świętych, a którego zadatkiem na ziemi jest Eucharystia.
Tak, człowiek na różny sposób wyobraża sobie życie wieczne. Ale dostrzegamy w tych wszystkich wypowiedziach jakąś nutę przewodnią – tęsknotę. Tęsknotę za pokojem, za miłością, za szczęściem. Tę tęsknotę odkrywamy także w nas samych. Dla chrześcijan nie jest ona jednak jakąś nieokreśloną tęsknotą za czymś. Jest to tęsknota za Kimś – za Bogiem, który jest tym upragnionym pokojem, tą miłością, tym szczęściem. „Dla mnie niebo to radość przebywania z Bogiem, świętymi i aniołami, i wszystkimi podążającymi do domu Ojca” – to wyznanie Matki Teresy z Kalkuty bardzo prosto, a jednocześnie głęboko wyraża istotę naszej chrześcijańskiej wizji nieba. Przebywanie z Bogiem! Czyż można marzyć o czymś wspanialszym!
Dzisiaj pragniemy, aby nasza myśl pobiegła do tych, którzy już przebywają z Bogiem, do zbawionych, świętych, błogosławionych uznanych oficjalnie przez Kościół i tych cichych, nikomu nieznanych, a jednak takich, którzy swoje etapy drogi życia kończą szczęśliwą wiecznością.
Chrystus objawia nam niebo jako życie niczym niezagrożone, jako życie w pełni, które polega na jedności z Bogiem i jedności ze wszystkimi ludźmi. To udział w życiu samego Boga: Ojca i Syna, i Ducha Świętego – widzenie Go, miłowanie i zatopienie się w Nim. Wieczność to rzeczywistość, do której każdy człowiek został powołany. Każdy, a więc ty i ja. Naśladujmy tylko Chrystusa i tych zbawionych, którzy nas poprzedzili, a na pewno dostąpimy radości przebywania z Bogiem i zrealizują się nasze tęsknoty.
Poprzednia strona: Prawdziwe niebo nie jest tylko moje, ks. Grzegorz Babiarz
Następna strona: O rzeczach ostatecznych, ks. Damian Wąsek
R E K L A M A
DEKORACJE KOMUNIJNE
